بررسی کتاب گفتگو با غریبه ها | مالکوم گلدول

در بررسی و تجزیه تحلیل کتاب گفتگو با غریبه ها اثر مالکوم گلدول در ابتدا باید بگویم که او روزنامه نگاری است توانمند که ماحصل سال ها تجربه اش را در کتاب هایش می ریزد. حرفه اش از او فردی دقیق و تیزبین ساخته که در ادامه با او بیشتر آشنا می شویم.

داستان کتاب گفتگو با غریبه ها بر اساس نیاز انسان به صحبت کردن و شناخت افرادیست که آن ها را نمی شناسد و راهی جز برقرار ی ارتباط ندارد. این کتاب می بایست در سال های نوجوانی آموزش داده و خوانده شود تا این مهارت مهم را آدمی هر چه زودتر بدست آورد.

گلدول کتابش را در ۷ فصل برای خوانندگانش می نویسد و با آن ها از داستان ها و مثال ها صحبت می کند. او ما را با چند معما روبرو می کند که برخی از مشکلات ما را هنگام صحبت با غریبه ها، برجسته تر می کند.

به طور کلی کتاب های مالکوم گلادول را دوست دارم ، خواندن آنها و اگرچه تحریک آمیز بوده اند. این یکی کمی تاریک تر است. اما موضوع در واقع یک ترفند تجاری نیست بلکه بیشتر آنچه در جامعه ما اشتباه است که در برخی از موارد تیره تر مثال زدنی است. او همچنین از داستان به داستان دیگر پرش می کند ، یک داستان را در وسط قطع می کند تا دیگری را برگرداند یا دیگری را معرفی کند ، که فکر می کنم یک روش جالب برای خواندن است.

او روایتی و توضیحی راجع به آنچه در برخوردهای خاص بین غریبه ها به طرز وحشتناکی رخ داده است ، ایجاد می کند و با داستان غم انگیز ساندرا بلاند شروع و پایان می یابد. او به جای اینکه به روایت اصلی بپردازد، عمیق تر به آنچه در جامعه ما منجر به این امر شده است می رود.

ایده های بزرگ او عبارتند از:

پیش فرض به حقیقت

شفافیت

جفت

و او آنها را به عنوان نوعی اشتباهات رایج مورد بررسی قرار می دهد که همه ما به آنها وابسته هستیم و یا اینکه چرا سناریوهای خاصی برای شکست تنظیم شده اند.

منظور او از “پیش فرض در برابر حقیقت” این است که مردم باید اعتقاد داشته باشند که بیشتر مردم حقیقت را می گویند. به طور کلی او می گوید این یک راه حل خوب برای جامعه است و من فکر می کنم این منطقی است ، اما به این معنی است که افرادی که “ناسازگار” هستند می توانند به راحتی مردم را متقلب کنند.

منظور از “شفافیت” این است که افراد در بیرون به گونه ای نشان می دهند که با رفتارهای خاصی یا احساسات در داخل مطابقت دارند ، که صحیح نیست. اساساً به همین دلیل است که برخی از اوضاع می توانند غیرقابل توصیف باشند ، کسی که “گناهکار به نظر می رسد” اما فقط عصبی است. یا “مشکوک عمل می کند” یا به نظر قابل اعتماد است اما دروغ گفتن است.

بارها و بارها او نشان می دهد که در کجا افراد گول خورده اند – یک نمونه آن طرح پونیزی برنی مادوف. با این حال ، اکثر مردم احتمالاً حقیقت را می گویند ، و این یک چیز خوب برای جامعه است که همه ما در حال پوسیدگی از تک تک افراد نیستیم ، اما این بدان معناست که افراد وقتی تحت نظارت باشند ، گول می خورند ، زیرا ظاهراً شواهد آشکاری وجود داشته است. . مدارکی وجود داشت ، اما مردم آن را رد کردند. به عنوان مثال ، در پرده های TSA ، حتی اگر کسی یا چیزی به نظر مشکوک باشد ، احتمال یافتن چیزی به حدی کم است که تقریباً همه علائم هشدار دهنده مثبت کاذب هستند.

منظور از “جفت شدن” ، این ایده است که برخی از اقدامات واقعاً به مکانهای خاصی گره خورده اند. او به نقشه های جرم و جنایت نگاه می کند و اینکه چگونه تفسیر نادرست از ایده های خاص منجر به موجی از پلیس پیشگیرانه شده است که فقط کار نکرد. و حتی اگر شواهد زیادی درباره ایده های رفتارهای گره خورده با مکان ها وجود داشته باشد ، مردم نسبت به این ایده بسیار مقاوم بودند.

بنابراین یک موضوع بزرگ در مورد اعتماد به جامعه وجود دارد که در طول کتاب می رود که فکر می کنم جالب باشد. اصولاً ، در تعامل شما یا به طور کلی در جامعه اعتماد به نفس بهتر است که باعث صرفه جویی در کار زیادی می شود – اما مردم را به سمت کلاهبرداری باز می کند. و گرفتن یک موضع پارانوئید ، در حالی که این امر به یافتن مواردی که ممکن است دیگران از دست ندهند کمک می کند ، هزینه ای واقعی دارد – او این موضوع را در سناریویی مانند مرگ ساندرا بلاند ، مصاحبه های تروریستی و دیگران بررسی می کند.

خواندن جالب. و موضوع بسیار تاریک است. اما فکر می کنم استدلال جالب و به طور کلی کاملاً قانع کننده است.

من در این زمینه فکر می کنم نوع پولیسی که انجام می شود ، به دنبال موارد نقض جزئی برای سپس مشکوک کردن افراد به پرخاشگری به سایر موارد مرتبط ، آسیب های وثیقه زیادی را به همراه داشته باشد و فقط باید به طور کامل از بین برود.

با افرادی که در طول راه گول خورده بودند و به آنها اعتماد می کردند ، مانند یک جاسوس مخفی سیا در کوبا ، به نظر من اگر این منطقه باشد ، مردم بسیار بد هستند (مثلاً بگویند چه کسی دروغ می گوید ، مثلاً) ، پس این چیست این بدان معناست که بسیاری از این سیستم های عمومی این است که آنها واقعاً هیچ پایه محکمی ندارند.

دربارۀ نویسندۀ مطلب: بی‌تا براتی ؛ فارغ‌التحصیل ارشد بازاریابی، مشاور و مترجم کتاب رهبری اقیانوس آبی